وطن پرستی یعنی کسی که خود را بالاتر و والاتر از انسانیت، اصول عدالت و صداقت می‌داند، نه شخصی که به منافع ملت خود عشق می‌ورزد. عشقی که
متوجه یک فرد باشد و شامل دیگران نشود عشق نیست و عشق به یک کشور اگر جزیی از عشق به انسانیت نباشد عشق نیست
بلکه بت‌پرستی است.
ملیت، مذهب، طبقه و شغل ابزاری برای ابراز هویت شده‌اند و فرد با گفتن اینکه من پروتستانم یا بازرگانم هویت خود را اعلام می‌کند. اما مساله هویت از شرایط
هستی ما سرچشمه می‌گیرد و منبع شدیدترین کوشش‌ها و کشمکش‌هاست چون شخص بدون احساس «من بودن» نمی‌تواند از سلامت روانی برخوردار
باشد؛ لذا برای بدست آوردن آن از هیچ‌کاری فروگذار نیست و گاهی این نیاز شدیدتر از میل به ادامه زندگی است. مردم زندگی خود را به خطر می‌اندازند و یا
آزادی فکر و اندیشه خود را فدا می‌کنند تا جزیی از گروهی شوند که به آن‌ها احساس هویت بدهد؛ گرچه این خود سرابی بیش نیست.
